อุดมไซ เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดหลวงพระบางจนถึงปี 1960 ซึ่งได้รับการยกระดับเป็นจังหวัดของตัวเอง. ในปี 1961 อุดมไซ เดิมที่มีชื่อเรียกว่า “ จังหวัดสุวรรณภูมิ” โดยพระมหากษัตริย์แห่งหลวงพระบางและอีกไม่กี่ปีต่อมาก็เปลี่ยนเป็น“ จังหวัด ล้านช้าง”. แล้วก็เปลี่ยนชื่ออีกครั้งในปี 1965 เป็น“ จังหวัด เมืองไช”. การเปลี่ยนครั้งสุดท้ายและครั้งสุดท้ายของชื่อเป็น "จังหวัดอุดมไซ" ในปี 1969.

อุดมไซ ซึ่งมีภูมิประเทศเป็นภูเขาเป็นที่ตั้งของกลุ่มชาติพันธุ์หลายกลุ่ม ที่พบมากในภาคเหนือของลาว

กลุ่มออสโตรเอเชียติก เช่น ละเมดและขมุ เป็นคนกลุ่มแรกที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคนี้ เมื่อประมาณ 1200 ปี ก่อนกลุ่มไท – กะไดหลายกลุ่ม รวมถึงคนไทลาวใหญ่ส่วน เดินทางมาถึงลาวและทำให้บ้านของพวกเขาอยู่ริมแม่น้ำโขงเป็นหลัก อาข่า ม้ง และกลุ่มเย้า ได้อพยพเข้าประเทศลาวจากทิเบตและมณฑลยูนนานในภาคใต้ของจีนในช่วง 200 ถึง 300 ปีที่ผ่านมา.

ชาวขมุ เป็นรูปแบบกลุ่มชาติพันธุ์ที่ใหญ่ที่สุดในแขวงอุดมไชย พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของลาวเทิง ที่สูงในลาว พวกเขาถูกมองว่าเป็น 'ผู้พิทักษ์ของแผ่นดิน' และบรรพบุรุษของชาวขมุถือเป็น 'คนกลุ่มแรก' ของลาว วิถีชีวิตดั้งเดิมของพวกเขารวมถึงการอาศัยอยู่บนภูเขา ปลูกข้าวแบบแห้งและการใช้เทคนิคบั่นและเผาเพื่อปลูกพืช ผู้หญิงชาวขมุหลายคนเลือกที่จะสวมใส่เสื้อผ้าที่ซื้อจากตลาดในปัจจุบันแทนที่จะสานด้วยตัวเอง แต่การทอผ้าไม้ไผ่ยังคงเป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชายชาวขมุ.

ชาวม้ง เป็นส่วนหนึ่งของคนลาวและมีชื่อเสียงในด้านเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่แข็งแกร่ง แม้จะมีสงคราม การพลัดถิ่น การตั้งถิ่นฐาน และการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต พวกเขามาถึงดินแดนปัจจุบันของสปป.ลาว เมื่อประมาณ 150 ปีที่แล้ว หลังจากพวกเขาอาศัยอยู่หลายพันปีในภาคใต้ของจีน ปัจจุบันม้งราว 450,000 คน อาศัยอยู่ในพื้นที่ภูเขาทางตอนเหนือของลาว พวกเขาก็สร้างรายได้ด้วยการทำนาและเทคนิคการบั่นและเผาไหม้เช่นกัน ความเชื่อดั้งเดิมของพวกเขาเกี่ยวข้องอย่างยิ่งกับศาสนาผีและคนทรง หมอผี ในอุดมไซพวกเขาเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่ใหญ่เป็นอันดับสองรองจากชาวขมุคน ลาหู่ ที่รู้จักกันว่า มูเซอ พูดภาษาจีนทิเบตและเชื่อมั่นในความเชื่อ ชาวละหู่ดำมีชื่อเสียงในด้านงานฝีมืออันประณีตซึ่งประดับด้วยกระโปรงและแจ็คเก็ต ชาวละหู่ขาวสวมชุดผ้าฝ้ายธรรมชาติสีขาวและสีน้ำตาล.

คนเย้ามุน เป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็น ' แลนแตน ' (มาจากคำภาษาจีนว่าสีคราม) ผู้หญิงจะสวมกางเกงขาสั้นอย่างง่าย ๆ และเสื้อคลุมจากผ้าฝ้ายสีคราม – ดำธรรมชาติที่ทำด้วยมือ มีพู่สีขาวหรือสีม่วงแดงโดดเด่นที่ด้านหน้า คนแลนแตน นั้นปฏิบัติลัทธิเต๋า.

ไทลื้อ ที่มีชื่อเสียงเรื่องผ้าไหมและผ้าฝ้ายในการผลิตและการทอผ้าของพวกเขา เช่นเดียวกับชนชาติไทอื่น ๆ ระบบความเชื่อของพวกเขาผสมผสานพุทธศาสนาเข้ากับความเชื่อเรื่องผี ศาสนาผี คือความเชื่อในวิญญาณของธรรมชาติและโลกที่สร้าง เช่น วิญญาณของป่า การเก็บเกี่ยวฝ้าย บ้าน และแม่น้ำ.

นอกจากนี้ยังมีคนอาข่าซึ่งมีเนื้อหาในส่วนพงสาลี.

การผลิตงานฝีมือใหม่เพื่อขายให้กับนักท่องเที่ยวเป็นวิธีที่ยั่งยืนสำหรับคนในท้องถิ่น ที่จะได้รับรายได้พิเศษในขณะที่ยังคงทักษะศิลปะดั้งเดิมของพวกเขา เป็นการดีกว่าที่จะขายโบราณวัตถุและมรดกตกทอดของครอบครัว เนื่องจากชาวบ้านสามารถเก็บรักษาสิ่งประดิษฐ์และมรดกทางวัฒนธรรมไว้ได้    

การเยี่ยมชมหมู่บ้าน ชาวขมุ แสดงให้เห็นว่าไม้ไผ่สามารถใช้สร้างได้เกือบทุกอย่างที่ชาวบ้านต้องการ การจัดเก็บและตะกร้าพกพา ชั้นวางของ ช้อน เก้าอี้ กับดักปลา หม้อหุงข้าว และบ้าน โดยปกติแล้วผู้หญิงมักจะอยู่เบื้องหลังงานศิลปะและงานฝีมือของลาว แต่ในกรณีของการทอผ้าของชาวขมุมักเป็นผู้ชายที่เรียนรู้และฝึกฝนฝีมือ. 

ม้ง จะมีฝีมือศิลปะสิ่งทอต่าง ๆ รวมทั้งการผลิตป่าน ขี้ผึ้ง ผ้าบาติก การพิมพ์ และการย้อมสีคราม พวกเขาเป็นที่รู้จักกันดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับงานปักและตกแต่งอย่างพิถีพิถันตามธรรมเนียม ทักษะเหล่านี้ใช้ในการตกแต่งเสื้อผ้าโดยเฉพาะในโอกาสปีใหม่ม้ง อย่างไรก็ตามทุกวันนี้ผู้หญิงชาวม้งยังเป็นผู้สร้างสรรค์ที่ใช้ทักษะในการสร้างกระเป๋า ของเล่น เครื่องประดับ และสินค้าอื่น ๆ.  

คน ลาหู่ขาว  ทำผ้าฝ้ายธรรมชาติที่สวยงามมาก  เป็นกระบวนการที่ใช้แรงงานมาก พวกเขาต้องปลูก รอให้เติบโตและเก็บเกี่ยวฝ้าย ปั่นด้ายทอมือบนเครื่องทอผ้าแล้วเย็บมือ.   

ชาวแลนแตน เป็นที่รู้จักในด้านทักษะการทำกระดาษไม้ไผ่ เยื่อไผ่จะถูกบดและต้มเพื่อให้เป็นน้ำซึ่งจะเทลงไปบนกรอบผ้าให้ทั่วและตากแดดทิ้งไว้ให้แห้ง มันถูกใช้เป็นหลักในพิธีกรรมทางศาสนาของคนแลนแตน พวกเขายังทำหน้ากากไม้และกระดาษแกะสลัก ผ้าฝ้ายย้อมครามสำหรับทำเสื้อผ้า.

ไทลื้อ เป็นผู้ทอหลักของลาว สร้าง brocades ซับซ้อนในผ้าฝ้ายธรรมชาติและผ้าไหมเพื่อวัตถุประสงค์ทางศาสนาและในชีวิตประจำวัน พวกเขายังเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับความสามารถในการย้อมสีธรรมชาติที่ทำจากผลิตภัณฑ์จากป่า เช่น ใบไม้ ดอกไม้ ไม้ต่าง ๆ และแมลง ช่างทอผ้าไทลื้อบางคนในบ่อแก้วส่งออกสินค้าไปยังร้านค้าสิ่งทอคุณภาพสูงในหลวงพระบางและที่อื่น ๆ. 

ผู้หญิงชาวอาข่ายังผลิตสลักเกลียวที่ทำจากฝ้ายธรรมชาติอย่างหนัก คุณอาจเห็นพวกเขาปั่นเส้นด้ายฝ้ายที่มีแกนมือผิดปกติของพวกเขารูปร่างเหมือนท็อปส์ซูปั่น. 

อุดมไซ มีสามฤดูกาล:

- เย็นแห้ง (พฤศจิกายนถึงกุมภาพันธ์). ในช่วงเวลานี้ของปีอุณหภูมิเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 22 องศาเซลเซียส. อุณหภูมิอาจสูง 14 องศาเซลเซียส และสูงถึง 31 องศาเซลเซียส อาจมีฝนเล็กน้อยในช่วงฤดูกาลนี้ จึงแนะนำให้นำร่มไปด้วย. อย่าลืมว่าอุณหภูมิเริ่มลดลงอย่างรวดเร็วหลังจากพระอาทิตย์ตกดังนั้นนำเสื้อผ้าที่อบอุ่นมาด้วย. ฤดูกาลนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการเที่ยวชมอุดมไซเนื่องจากอุณหภูมิที่สบายและเย็น.

- ร้อนแห้ง (มีนาคมถึงเมษายน). ในช่วงฤดูนี้อุณหภูมิเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 30 องศาเซลเซียส. อุณหภูมิอาจสูงถึง 36 องศาเซลเซียส และลดลงต่ำถึง 17 องศาเซลเซียส. นักท่องเที่ยวควรเยี่ยมชมน้ำตกหรืออยู่ภายใต้ร่มเงาเพื่อบรรเทาความร้อน.

- ฤดูฝน (พฤษภาคมถึงตุลาคม). ในช่วงเวลานี้ของปีอุณหภูมิเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 26 องศาเซลเซียส. อุณหภูมิอาจสูงถึง 16 องศาเซลเซียส และสูงถึง 35 องศาเซลเซียส คาดว่าจะมีฝนตกหนักเป็นพิเศษโดยเฉพาะในช่วงเดือนกรกฎาคมและสิงหาคมซึ่งมีฝนตกมากที่สุด. นักท่องเที่ยวควรระมัดระวังโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างการเดินป่าเนื่องจากพื้นป่านั้นเต็มไปด้วยโคลนและลื่น.

เที่ยวบินภายในประเทศจาก เวียงจันทน์

การขนส่งจาก จังหวัดต่าง ๆ ไป อุดมไซ

การขนส่งจากอุดมไซ ไป จังหวัดต่าง ๆ 

การขนส่งจาก เมืองต่าง ๆ ไป อุดมไซ

เวลาเดินเรือ

เรือ: ท่องเที่ยวอุดมไซโดยเรือ, ท่าปากแบงตั้งอยู่ที่แม่น้ำโขงทางตะวันตกเฉียงใต้ของจังหวัดอุดมไซ เป็นจุดสำคัญระหว่างหลวงพระบางและประเทศไทยที่ให้บริการโดยเรือช้าและเรือเร็ว. บริการรถบัสธรรมดาเชื่อมต่อปากแบงกับเมืองอุดมไซ. จากห้วยชาย, เมืองชายแดนสู่ประเทศไทย, ไปยังเชียงราย, เชียงใหม่และต่อไปในกรุงเทพฯ.